O medycznej stronie nie zamierzam się wypowiadać. Nie każdy jest biegły w medycynie choć zabierając się za reżyserię takiego filmu należałoby raczej odrobinę zgłębić temat. No ale miał być szoł, miały być momenty no i miały być bebechy (tyle, że z klatki piersiowej a to już chyba się nie nazywa bebechy...). Powstało dzieło. Temat intrygujący - kto powie, że to niemożliwe? Nawet jeśli samemu miało się operację i nic się z tego okresu nie pamięta... Ktoś inny może jednak pamiętać, w przeróżny, indywidualny sposób. Nawet jeśli są maszyny, które pokazują aktywność mózgu to wciąż tylko maszyny. Czyli mamy niezły temat... Mamy temat i... niestety tyle. Ale można spojrzeć inaczej. Mamy duuużo. Głupie dialogi, głupia fabuła, głupie spojrzenie przystojniaka i jeszcze bardziej tępe pięknej amerykańskiej gwiazdki. Nominacje do złotych Malin za ten film - zasłużone. Szkoda, że tak ich mało. Dalej jest jeszcze ciekawiej. Prawie pusty szpital. Żywego ducha nie uświadczy (pewnie wszystko pomarło, w końcu szpital). Retrospekcje... Uwielbiam! Retrospekcje czynią z bohatera filmu postać o wiele bardziej złożoną. Retrospekcje pokazujące motywy dalszych działań tak by tępy widz mógł wszystko sobie poukładać. Kolejny aspekt: emocjonalność. Aż kipi od emocji - syn umiera a matka z dwoma kreskami na policzkach przypominające łzy. No ale ktoś powie, że to harda babka była. Dalej idźmy. Kiedy wszystko wydaje się już przesądzone, dno dna, gorzej nie może być. Nagle wpada jedyna szlachetna postać - specjalista doktor, który ratuje wszystko. Ratuje przystojniaka dokonując jednocześnie detektywistycznego śledztwa na podstawie: listów w torebce i rozmowy telefonicznej z przyszłą nieboszczką. Jest prawdziwym bohaterem. Wpada policja i happy end. Przystojniak się budzi i patrzy na ciebie. Tak. Patrzy na ciebie by ci zmiękły kolana. Czy zmiękły? Jeśli tak to film spełnił swoje zadanie. Brawo. Koniec filmu.